17 października 1920 roku mieszkańcy wioski z wielebnym na czele zorganizowali akcję, której celem było schwytanie dzieci i przekazanie ich do sierocińca, gdzie sprawować miał nad nimi pieczę Joseph Amrito Lal Singh. Przedsięwzięcie udało się i dziewczynki trafiły do ośrodka, w którym stwierdzono, iż starsza z nich ma około 8 lat, a młodsza około 2,5 roku. Nazwano je odpowiednio Kamala i Amala. Dzieci nie umiały mówić, chodziły na czterech kończynach (przez co miały odciski na kolanach i dłoniach), gryzły swoich opiekunów, prowadziły nocny tryb życia, jadły z miski postawionej na ziemi oraz początkowo nie chciały przyjmować innych pokarmów niż surowe mięso; pomimo tego jednak Singh chciał nauczyć je normalnego ludzkiego życia i jak wielu dziś twierdzi postawił sobie za cel uczłowieczenie dzikich dzieci.
Około roku 1921 zmarła młodsza Amala. Przed śmiercią, która spowodowana była niewydolnością nerek, dziewczynka nie nauczyła się ani mówić, ani chodzi, ani też normalnie jeść. Opiekunowie zeznali wówczas, że Kamala pokazała pewne ludzkie odruchy - podobno po jej policzkach popłynęły łzy. Po tym wydarzeniu dziewczynka stała się podobno bardziej otwarta i przystępna. Przez następne kilka lat nauczyła się kilkudziesięciu słów, chodzenia na dwóch nogach (chociaż i tak wolała dawny sposób poruszania się) oraz współegzystowania w jednym domu z innymi ludźmi. Niestety, Kamali również nie pisane było długie życie, zmarła w 1929 roku w wieku około 16 lat.
Czy historia dziewczynek wychowanych przez wilki jest prawdziwa?
Francuski chirurg Serge Aroles w książce wydanej w 2007 roku nazywa historie Kamali i Amali skandalicznym oszustwem, którego głównym sprawca ma być rektor sierocińca w którym umieszczono dzieci - Joseph Singh.
Aroles bazując na pamiętniku (dziś znajduje się on w dziale rękopisów Biblioteki Kongresowej w USA w Waszyngtonie) pisanym przez ów rektora obala teorię, iż dziewczynki przez wiele lat wychowywane były przez stado wilków. Według chirurga historia ta została zmyślona przez Singh'a, a dwójka dziwnie zachowujących się dzieci w rzeczywistości cierpiała na zaburzenia rozwoju układu nerwowego (np. autyzm).
Dowody jakie przedstawia Serge Arole:
Oryginalny pamiętnik Singh'a według znawców został napisany nie w latach 1920 - 1928, jak twierdzi autor, ale około roku 1935, a więc sześć lat po śmierci Kamali Zdjęcia dzieci chodzących na czterech nogach, jedzących z ziem itp. zostały prawdopodobnie wykonane w 1937 roku i widnieją na nich różne dziewczynki (ciało i twarz Kamali różni się na poszczególnych zdjęciach), które pozowały na prośbę Singh'a Kierownik sierocińca opisał, iż dziewczynki miały pewne szokujące anomalie, tj. ostre i długie zęby, świecące na niebiesko oczy, co Aroles uznał za kompletny nonsens
