Seryjny morderca to osoba, która dopuściła się trzech lub więcej morderstw w dłuższym czasie z przerwami między nim. Seryjny morderca jest powszechnie postrzegany jako biały mężczyzna między 25 a 35 rokiem życia. Według badań, przeprowadzonych przez FBI, w rodzinach połowy z nich matka wychowywała syna samotnie, w 70% domostw nadużywano alkoholu, a w około 35% także narkotyków.
Prawie wszyscy badani byli w dzieciństwie prześladowani fizycznie,
psychicznie lub seksualnie. Przynajmniej 60% moczyło się w nocy nawet po
ukończeniu dwunastego roku życia. Głównym motywem ich działań jest osiągnięcie satysfakcji, najczęściej seksualnej. Znaczną większość ofiar stanowią młode kobiety. Szacuje się, że w skali świata, każdego dnia na wolności przebywa około 100 seryjnych morderców.
Dusiciel z Honolulu (Honolulu Strangler)
Seryjny morderca, który w latach 1985-1986 zgwałcił i zamordował w Honolulu w stanie Hawaje pięć kobiet.
W okresie od maja 1985 roku do kwietnia 1986 roku w Honolulu
doszło do pięciu morderstw młodych kobiet. Ofiary zostały zaatakowane w
godzinach porannych lub wieczornych, gdy wracały z miejsc pracy lub
szkół. Sprawca krępował ofiarom ręce, zrywał z nich ubrania, gwałcił, a
ostatecznie dusił. Zwłoki kobiet odnajdowano w strumieniach, rzekach
oraz zatokach, co sprawiło, że część dowodów została zmyta przez wodę.
Grupa dochodzeniowa została powołana po trzecim morderstwie w lutym 1986 roku i liczyła 27 osób. Śledczy uważali, że morderca oferował kobietom podwiezienie samochodem do domów. Był elokwentny i wzbudzał zaufanie, a także posiadał bardzo dobre rozeznanie w terenie, co oznacza, że mieszkał lub często przebywał w okolicach popełnienia morderstw. Po piątym morderstwie zatrzymano podejrzanego. Był nim mechanik samochodowy, który był miłośnikiem brutalnego seksu oraz BDSM, jednak przeprowadzone badanie na wariografie oczyściło mężczyznę z podejrzeń. Sprawa do dziś pozostaje niewyjaśniona.
Kanałowy morderca (Die Kanalmorde)
Seryjny morderca, który działał na terenie Frankfurtu nad Menem w latach 1976-1983. Ofiarami tajemniczego mordercy byli młodzi chłopcy. Cechą
charakterystyczną było to, iż większość ofiar lubiła spędzać wolny czas w
salonach gier oraz włócząc się po ulicach. To właśnie w tych
okolicznościach ofiary poznawały swojego mordercę. Nie wiadomo, czy
chłopcy zostali zamordowani w dniu zaginięcia, czy byli wcześniej
przetrzymywani i dopiero później zamordowani. Zwłoki ofiar odnajdywano
we frankfurckich kanałach ściekowych, często w zaawansowanych stopniach
rozkładu, co sprawiło iż nie udało się wyjaśnić przyczyn zgonu. W
skrajnym przypadku - zwłoki Daniela Schauba odnaleziono dopiero po
sześciu latach.
Wszystkie ofiary zostały uderzone tępym narzędziem w
głowę, jednak nie ma pewności, czy uderzenia spowodowały ich zgon.
Ponadto, zwłoki były uszkodzone przez maszyny służące do oczyszczania
wody. Wszystkie ofiary były skrępowane sznurkiem, przez co jedna z
teorii mówi, że chłopcy wciąż żyli w momencie wrzucania ich do kanału. W żadnym z siedmiu
przypadków, nie udało się ustalić, czy ofiary zostały zgwałcone.
Policyjny profiler stwierdził, że sprawcą jest około 50-letni samotny mężczyzna ze skłonnościami homoseksualnymi. Według profilu morderca miał nienawidzić swego homoseksualizmu. Jest prawdopodobne, że ofiary gwałcił, być może nawet wielokrotnie. Fakt, iż morderca wiedział, gdzie znajdują się włazy do kanałów, przez które można wrzucić ofiarę bez ryzyka zauważenia, sprawia, że musiał bardzo dobrze znać Frankfurt nad Menem oraz miasta zlokalizowane w jego aglomeracji.
W trakcie śledztwa, wytypowano jednego podejrzanego, 40-letniego magazyniera z miasta Offenbach am Main.
Ustalono, iż mężczyzna, pod pretekstem nakarmienia, zwabiał bezdomnych
nastolatków do należącej do niego altanki, a tam uprawiał z nimi
sadystyczny seks. Mocnym tropem był fakt, że w towarzystwie mężczyzny
widziano Markusa Hildebrandta, który był jedną z ofiar tajemniczego
mordercy. W samej altance odnaleziono ślady krwi, jednak nie odpowiadały
grupom krwi żadnej z siedmiu ofiar. W altance odnaleziono wiele
gadżetów erotycznych, pistolet gazowy oraz kolekcję noży. Z braku
dowodów, mężczyźnie nigdy nie postawiono żadnych zarzutów, a bezdomni z
którymi miał kontakty seksualne, odmówili składania zeznań.
Kat z Nowego Orleanu (The Axeman f New Orleans)
Seryjny morderca działający w Nowym Orleanie od maja 1918 roku do października 1919 roku. Jego
pseudonim wziął się z faktu, iż sprawca atakował swe ofiary siekierą, a
w niektórych przypadkach Kat wpierw otwierał siekierą drzwi do
mieszkania ofiary. Zabójca nie został schwytany ani zidentyfikowany,
chociaż morderstwa ustały równie tajemniczo, jak się zaczęły. Tożsamość
mordercy jest nieznana do dziś, mimo że proponowano różne rozwiązania.
Atakował kobiety, mężczyzn jak i małe dzieci. Jego ofiarami w sumie padło 12 osób:
1. Joseph Maggio – Włoch, właściciel sklepu spożywczego. Został zaatakowany w nocy 22 maja 1918 roku, gdy spał obok żony, Catherine w ich domu na rogu ulic Upperline i Magnolia. Przeżył atak, ale zmarł kilka minut po przybyciu jego braci, Jake'a i Andrew, którzy ze swojego mieszkania po drugiej stronie ulicy usłyszeli krzyki ofiar.
2. Catherine Maggio – żona Josepha Maggio. Także została zaatakowana w nocy 22 maja 1918 roku. Zabójca przeciął gardła Josepha i Catherine brzytwą, potem zaś rozłupał im głowy siekierą. W wypadku pani Maggio rany szyi były tak głębokie, że jej głowa została nieomal odcięta od ciała.
3. Louis Besumer – także właściciel sklepu spożywczego, zaatakowany wczesnym rankiem 6 czerwca 1918 roku wraz z kochanką Harriet Lowe. Został uderzony siekierą w prawą stronę głowy, tuż nad skronią. Mimo tych ciężkich obrażeń przeżył atak. Ponieważ Lowe wskazała go jako napastnika, został aresztowany. Spędził za kratami dziewięć miesięcy, by zostać uniewinnionym przez przysięgłych po dziesięciominutowej naradzie.
4. Harriet Lowe – zaatakowana podczas przebywania w łóżku z Louisem Besumerem. Zabójca uderzył ją siekierą w lewą stronę czaszki, co wprawdzie nie zabiło pani Lowe, wywołało jednak częściowy paraliż twarzy. Lowe zmarła 5 sierpnia 1918 roku, dwa dni po operacji w trakcie której chirurdzy starali się usunąć paraliż.
5. Pani Schneider – zaatakowana wczesnym wieczorem 5 sierpnia 1918 roku. W czasie ataku była w ósmym miesiącu ciąży. Uświadomiła sobie nagle, że stoi nad nią ciemna postać, po czym została kilkakrotnie uderzona w twarz siekierą. Została znaleziona przez męża, który wracał z pracy. W szpitalu doszła do zdrowia, a trzy tygodnie po ataku urodziła zdrową dziewczynkę.
6. Joseph Romano – starszy mężczyzna mieszkający wraz z dwiema siostrzenicami, Pauline i Mary Bruno. 10 sierpnia 1918 roku dziewczęta zostały obudzone przez dziwne odgłosy, dochodzące z sypialni wuja. Gdy tam weszły, ujrzały uciekającego przez okno krępego osobnika o ciemnej karnacji, odzianego w ciemne ubranie i kapelusz z szerokim rondem. Pan Romano, mimo, że ciężko ranny w głowę, był w stanie przejść o własnych siłach do wezwanej karetki, jednak dwa dni później zmarł w szpitalu. Śledczy znaleźli na podwórzu zakrwawioną siekierę, odkryli też, że sprawca dostał się do domu zrobiwszy dziurę w tylnych drzwiach.
7. Charles Cortimiglia – imigrant mieszkający wraz z żoną i dzieckiem na rogu Jefferson Avenue i Second Street w Gretnie. W nocy 10 marca 1919 roku sąsiad Cortimigliów, sklepikarz Iorlando Jordano, zaalarmowany dochodzącymi z ich mieszkania krzykami przybiegł na ratunek, by zastać tam ranną w głowę Rosie, tulącą do siebie ciało córeczki, Mary. Charles Cortimiglia leżał na podłodze, krwawiąc ze strzaskanej czaszki. Oboje odwieziono do Charity Hospital.
8. Rosie Cortimiglia – żona Charlesa Cortimiglii. Została zaatakowana wraz z mężem w trakcie snu 10 marca 1919 roku, mając dziecko w rękach. Została ciężko ranna, ale przeżyła atak.
9. Mary Cortimiglia – dwuletnia córka Charlesa i Rosie Cortimigliów. Została zamordowana 10 marca 1919 roku w trakcie snu w rękach jej matki, otrzymawszy jeden cios w kark.
10. Steve Boca – właściciel sklepu spożywczego, zaatakowany siekierą przez intruza w trakcie snu 10 sierpnia 1919 roku. Boca przeżył atak. Intruz dostał się przez tylne drzwi, tak jak w przypadku innych ataków Kata.
11. Sarah Laumann – dziewiętnastoletnia kobieta, zaatakowana w nocy 3 września 1919 roku. Otrzymała liczne ciosy siekierą w głowę, straciła również kilka zębów, mimo tego udało jej się przeżyć. Nie pamiętała niczego, co wydarzyło się podczas tamtej nocy.
12. Mike Pepitone – zaatakowany w nocy 27 października 1919 roku. Jego żona została zbudzona przez hałas i dotarła do drzwi jego sypialni w momencie, w którym Kat uciekał. Pepitone został przewieziony do szpitala, gdzie zmarł.
Nie wszystkie ofiary Kata umierały, ale brutalność i zupełna przypadkowość jego ataków terroryzowała społeczeństwo. Niektóre wczesne ofiary Kata to Amerykanie włoskiego pochodzenia. Gazety donosiły, że w to zabójstwo mogła być zamieszana mafia, jednakże późniejsze przestępstwa wyraźnie nie pasowały do tego profilu, ponieważ ujmowały znacznie szerszą część społeczeństwa. Do ofiar Kata należały m.in. kobieta w ciąży czy dziecko zabite w ramionach swojej matki. Prawdopodobnie Kat czerpał inspirację z Kuby Rozpruwacza, ponieważ tak jak on (bądź ktoś podający się za niego) wysyłał gazetom kpiące listy, w których pisał o przyszłych zbrodniach i twierdził, że jest nadprzyrodzonym demonem z piekieł.
13 marca 1919 roku w gazetach został opublikowany list od rzekomego Kata. W liście Kat napisał, że ponownie zabije kwadrans po północy 19 marca, ale nie zabije w miejscach, gdzie grupy muzyczne będą grały jazz. W nocy z 18 na 19 marca wszystkie sale taneczne w Nowym Orleanie były wypełnione do granic możliwości, a zespoły zawodowe i amatorskie grały jazz w setkach domów w mieście. Nikt nie zginął tamtej nocy.
Nie wszyscy jednak zostali zastraszeni przez Kata. Niektórzy obywatele za pośrednictwem gazet wysyłali Katu zaproszenia, by ten odwiedził ich domy i przekonał się, kto zginie pierwszy. W jednym zaproszeniu zapraszający obiecywał zostawić Katu otwarte okno, uprzejmie prosząc o nieuszkodzenie drzwi.
Pisarz Colin Wilson spekulował, że Katem mógł być Joseph Momfre, mężczyzna zastrzelony w 1920 roku w Los Angeles przez wdowę po Mike'u Pepitonie, ostatniej znanej ofiary Kata. Teoria Wilsona była później często powtarzana. Jednakże po przeszukaniu dokumentów policji i sądów oraz archiwalnych numerów gazet z Nowego Orleanu i Los Angeles nie znaleziono żadnego dowodu wskazującego, że człowiek nazwiskiem Joseph Momfre (lub podobnym) został zaatakowany bądź zabity w Los Angeles. Nie znaleziono także żadnych informacji, że pani Pepitone została aresztowana, sądzona lub skazana za takie przestępstwo, a nawet, że przebywała w Kalifornii. Dodatkowo nazwisko Momfre i jego warianty nie było w czasie zbrodni niezwykłym nazwiskiem w Nowym Orleanie i rzeczywiście mogła tam przebywać osoba nazwiskiem Joseph Momfre lub Mumfre mająca przeszłość kryminalną bądź powiązana z przestępczością zorganizowaną, ale dane z tamtego okresu nie pozwalają na potwierdzenie tej informacji.
Atakował kobiety, mężczyzn jak i małe dzieci. Jego ofiarami w sumie padło 12 osób:
1. Joseph Maggio – Włoch, właściciel sklepu spożywczego. Został zaatakowany w nocy 22 maja 1918 roku, gdy spał obok żony, Catherine w ich domu na rogu ulic Upperline i Magnolia. Przeżył atak, ale zmarł kilka minut po przybyciu jego braci, Jake'a i Andrew, którzy ze swojego mieszkania po drugiej stronie ulicy usłyszeli krzyki ofiar.
2. Catherine Maggio – żona Josepha Maggio. Także została zaatakowana w nocy 22 maja 1918 roku. Zabójca przeciął gardła Josepha i Catherine brzytwą, potem zaś rozłupał im głowy siekierą. W wypadku pani Maggio rany szyi były tak głębokie, że jej głowa została nieomal odcięta od ciała.
3. Louis Besumer – także właściciel sklepu spożywczego, zaatakowany wczesnym rankiem 6 czerwca 1918 roku wraz z kochanką Harriet Lowe. Został uderzony siekierą w prawą stronę głowy, tuż nad skronią. Mimo tych ciężkich obrażeń przeżył atak. Ponieważ Lowe wskazała go jako napastnika, został aresztowany. Spędził za kratami dziewięć miesięcy, by zostać uniewinnionym przez przysięgłych po dziesięciominutowej naradzie.
4. Harriet Lowe – zaatakowana podczas przebywania w łóżku z Louisem Besumerem. Zabójca uderzył ją siekierą w lewą stronę czaszki, co wprawdzie nie zabiło pani Lowe, wywołało jednak częściowy paraliż twarzy. Lowe zmarła 5 sierpnia 1918 roku, dwa dni po operacji w trakcie której chirurdzy starali się usunąć paraliż.
5. Pani Schneider – zaatakowana wczesnym wieczorem 5 sierpnia 1918 roku. W czasie ataku była w ósmym miesiącu ciąży. Uświadomiła sobie nagle, że stoi nad nią ciemna postać, po czym została kilkakrotnie uderzona w twarz siekierą. Została znaleziona przez męża, który wracał z pracy. W szpitalu doszła do zdrowia, a trzy tygodnie po ataku urodziła zdrową dziewczynkę.
6. Joseph Romano – starszy mężczyzna mieszkający wraz z dwiema siostrzenicami, Pauline i Mary Bruno. 10 sierpnia 1918 roku dziewczęta zostały obudzone przez dziwne odgłosy, dochodzące z sypialni wuja. Gdy tam weszły, ujrzały uciekającego przez okno krępego osobnika o ciemnej karnacji, odzianego w ciemne ubranie i kapelusz z szerokim rondem. Pan Romano, mimo, że ciężko ranny w głowę, był w stanie przejść o własnych siłach do wezwanej karetki, jednak dwa dni później zmarł w szpitalu. Śledczy znaleźli na podwórzu zakrwawioną siekierę, odkryli też, że sprawca dostał się do domu zrobiwszy dziurę w tylnych drzwiach.
7. Charles Cortimiglia – imigrant mieszkający wraz z żoną i dzieckiem na rogu Jefferson Avenue i Second Street w Gretnie. W nocy 10 marca 1919 roku sąsiad Cortimigliów, sklepikarz Iorlando Jordano, zaalarmowany dochodzącymi z ich mieszkania krzykami przybiegł na ratunek, by zastać tam ranną w głowę Rosie, tulącą do siebie ciało córeczki, Mary. Charles Cortimiglia leżał na podłodze, krwawiąc ze strzaskanej czaszki. Oboje odwieziono do Charity Hospital.
8. Rosie Cortimiglia – żona Charlesa Cortimiglii. Została zaatakowana wraz z mężem w trakcie snu 10 marca 1919 roku, mając dziecko w rękach. Została ciężko ranna, ale przeżyła atak.
9. Mary Cortimiglia – dwuletnia córka Charlesa i Rosie Cortimigliów. Została zamordowana 10 marca 1919 roku w trakcie snu w rękach jej matki, otrzymawszy jeden cios w kark.
10. Steve Boca – właściciel sklepu spożywczego, zaatakowany siekierą przez intruza w trakcie snu 10 sierpnia 1919 roku. Boca przeżył atak. Intruz dostał się przez tylne drzwi, tak jak w przypadku innych ataków Kata.
11. Sarah Laumann – dziewiętnastoletnia kobieta, zaatakowana w nocy 3 września 1919 roku. Otrzymała liczne ciosy siekierą w głowę, straciła również kilka zębów, mimo tego udało jej się przeżyć. Nie pamiętała niczego, co wydarzyło się podczas tamtej nocy.
12. Mike Pepitone – zaatakowany w nocy 27 października 1919 roku. Jego żona została zbudzona przez hałas i dotarła do drzwi jego sypialni w momencie, w którym Kat uciekał. Pepitone został przewieziony do szpitala, gdzie zmarł.
Nie wszystkie ofiary Kata umierały, ale brutalność i zupełna przypadkowość jego ataków terroryzowała społeczeństwo. Niektóre wczesne ofiary Kata to Amerykanie włoskiego pochodzenia. Gazety donosiły, że w to zabójstwo mogła być zamieszana mafia, jednakże późniejsze przestępstwa wyraźnie nie pasowały do tego profilu, ponieważ ujmowały znacznie szerszą część społeczeństwa. Do ofiar Kata należały m.in. kobieta w ciąży czy dziecko zabite w ramionach swojej matki. Prawdopodobnie Kat czerpał inspirację z Kuby Rozpruwacza, ponieważ tak jak on (bądź ktoś podający się za niego) wysyłał gazetom kpiące listy, w których pisał o przyszłych zbrodniach i twierdził, że jest nadprzyrodzonym demonem z piekieł.
13 marca 1919 roku w gazetach został opublikowany list od rzekomego Kata. W liście Kat napisał, że ponownie zabije kwadrans po północy 19 marca, ale nie zabije w miejscach, gdzie grupy muzyczne będą grały jazz. W nocy z 18 na 19 marca wszystkie sale taneczne w Nowym Orleanie były wypełnione do granic możliwości, a zespoły zawodowe i amatorskie grały jazz w setkach domów w mieście. Nikt nie zginął tamtej nocy.
Nie wszyscy jednak zostali zastraszeni przez Kata. Niektórzy obywatele za pośrednictwem gazet wysyłali Katu zaproszenia, by ten odwiedził ich domy i przekonał się, kto zginie pierwszy. W jednym zaproszeniu zapraszający obiecywał zostawić Katu otwarte okno, uprzejmie prosząc o nieuszkodzenie drzwi.
Pisarz Colin Wilson spekulował, że Katem mógł być Joseph Momfre, mężczyzna zastrzelony w 1920 roku w Los Angeles przez wdowę po Mike'u Pepitonie, ostatniej znanej ofiary Kata. Teoria Wilsona była później często powtarzana. Jednakże po przeszukaniu dokumentów policji i sądów oraz archiwalnych numerów gazet z Nowego Orleanu i Los Angeles nie znaleziono żadnego dowodu wskazującego, że człowiek nazwiskiem Joseph Momfre (lub podobnym) został zaatakowany bądź zabity w Los Angeles. Nie znaleziono także żadnych informacji, że pani Pepitone została aresztowana, sądzona lub skazana za takie przestępstwo, a nawet, że przebywała w Kalifornii. Dodatkowo nazwisko Momfre i jego warianty nie było w czasie zbrodni niezwykłym nazwiskiem w Nowym Orleanie i rzeczywiście mogła tam przebywać osoba nazwiskiem Joseph Momfre lub Mumfre mająca przeszłość kryminalną bądź powiązana z przestępczością zorganizowaną, ale dane z tamtego okresu nie pozwalają na potwierdzenie tej informacji.
Biblijny John (Bible John)
Biblijny John zawdzięcza swój przydomek dzięki bardzo dobrej znajomości treści Biblii, którą - jak zeznał jeden ze świadków mający styczność z zabójcą - znał doskonale i dawał o tym znać często powołując się lub cytując fragmenty Biblii.
Do dziś nie wiadomo kim naprawdę jest morderca. Prawdopodobnie nigdy nie został i nie zostanie schwytany przez policję, nie wiadomo również, ilu dokładnie zabójstw się dopuścił. Są jedynie przypuszczenia, iż mordercą był Peter Tobin, który został aresztowany w październiku 2006 roku, po tym, jak zamordował i pochował pod podłogą kościoła Św. Patryka Polkę Angelikę Kluk. Istnieje jego portret pamięciowy, który został sporządzony dzięki świadkowi, który przebywał z nim w jednym z klubów tanecznych w Glasgow oraz jechał z nim taksówką.
Rozpruwacz z Lizbony (Lisbon Ripper)
Pierwszą ofiarą zabójcy była Maria Valentina znana jako Tina. Dwudziestodwulatkę znaleziono 31 lipca 1992 roku w miejscowości Póvoa de Santo Adrião. Została uduszona, zgwałcona, a część jej wewnętrznych organów została wycięta.
Drugą ofiarą padła Maria Feranda. Znaleziono ją 27 stycznia 1993 roku w domu w Entrecampos. Podobnie jak poprzednia ofiara, została zgwałcona, a część jej organów wewnętrznych została wycięta.
Trzecią i ostatnią znaną ofiarą była Maria João - 27-latka, której ciało odnaleziono 15 marca 1993 niedaleko miejsca, gdzie zginęła pierwsza ofiara. Jej obrażenia były tożsame do pozostałych ofiar z tym wyjątkiem, że tym razem prawie wszystkie jej organy wewnętrzne zostały wycięte.
Wszystkie ofiary były młodymi brunetkami, które parały się prostytucją i były uzależnione od narkotyków. Zostały zgwałcone ostrym obiektem, jednak, jak wykazały badania, nie był to nóż.
Portugalska
policja zatrzymała wczoraj poszukiwanego od prawie 20 lat "Kubę
Rozpruwacza z Lizbony". Na trop seryjnego mordercy prostytutek
naprowadziły policję jego własne dzieci
Czytaj więcej na http://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-kuba-rozpruwacz-z-lizbony-wpadl-przez-wlasne-dzieci,nId,416626#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firef
Czytaj więcej na http://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-kuba-rozpruwacz-z-lizbony-wpadl-przez-wlasne-dzieci,nId,416626#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firef
Portugalska
policja zatrzymała wczoraj poszukiwanego od prawie 20 lat "Kubę
Rozpruwacza z Lizbony". Na trop seryjnego mordercy prostytutek
naprowadziły policję jego własne dzieci
Czytaj więcej na http://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-kuba-rozpruwacz-z-lizbony-wpadl-przez-wlasne-dzieci,nId,416626#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox
Czytaj więcej na http://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-kuba-rozpruwacz-z-lizbony-wpadl-przez-wlasne-dzieci,nId,416626#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox
W 2011 roku portugalska policja zatrzymała 46-letniego domniemanego morderce, na którego ślad doprowadziły funkcjonariuszy jego własne dzieci. Mężczyzna miał prowadzić pamiętniki, w których dokładnie opisał popełnione zbrodnie. Choć przyznał się on do zabójstw, wiele szczegółów nie zgadzało się i ostatecznie zatrzymany po dwóch latach został wypuszczony z aresztu.
Źródła:
https://www.focus.pl/artykul/dlaczego-zabijaj-caa-prawda-o-seryjnych-zabjcach?page=2
https://criminalminds.fandom.com/wiki/The_Honolulu_Strangler
https://en.wikipedia.org/wiki/Sewer_Murders
https://en.wikipedia.org/wiki/Lisbon_Ripper
https://en.wikipedia.org/wiki/Axeman_of_New_Orleans
https://www.glasgowlive.co.uk/news/history/bible-john-killing-glasgow-barrowlands-11533797
Portugalska
policja zatrzymała wczoraj poszukiwanego od prawie 20 lat "Kubę
Rozpruwacza z Lizbony". Na trop seryjnego mordercy prostytutek
naprowadziły policję jego własne dzieci.
Czytaj więcej na http://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-kuba-rozpruwacz-z-lizbony-wpadl-przez-wlasne-dzieci,nId,416626#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefo
Czytaj więcej na http://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-kuba-rozpruwacz-z-lizbony-wpadl-przez-wlasne-dzieci,nId,416626#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefo